شعر در محضر ترك
اي هرزه گياه باغ ايران
اي روباه سرزمين شيران
بازي ننماي با دم شير
هر چند به دست توست زنجير
توهين ننماي به قوم و كيشم
كز هر جهتي من از تو بيشم
در محضر ما ادب نگه دار
سر خم كن و حرمت و ادب دار
ما با ادبيم با ادب باش
وز بي ادبي گزيده لب باش
ما ترك غيور و قهرمانيم
ما سرور مردم جهانيم
ما ملت قهرمان تركيم
ما زاده سرزمين گرگيم
پا چون به حريم ما گذاريد
ساكت شده پارس كم نماييد
روي تو اگر كمي حيا داشت
انديشه تو اگر صفا داشت
گر احمق و بي حيا نبودي
درمانده و بي حيا نبودي
در خانه دل تو را چو كس بود
فرمايش شهريار بس بود
اما چه كنم كه بي حيايي
تو مظهر جوري و جفايي
خود بنده ادب گسسته خواهي
خود حرمت خود شكسته خواهي
اي مظهر هر فساد و پستي
هان حرمت عارفان شكستي
بنگر كه چه بي اصالتي تو
بي حرمت و بي لياقتي تو
در اوج كلاس بي كلاسي
تو وصله زشت يك لباسي
حيف است كه بگويم سگي تو
تهراني لوسو انتري تو
آويزه گوش كن از اين پس
هر دوره زمان و پيش هر كس
زين بعد به هر كجا رسيدي
هر جا كه نشان ز ترك ديدي
بر خيز و وفاي خود نشان ده
در محضر ترك دم تكان ده
يادت نرود ول به گاهي
اين گفته ماندگار شاهي